Hoeveel kinderwagens heb jij (gehad)? In de 4 jaar dat ik moeder ben, heb ik in totaal 8 kinderwagens (ik reken hier buggy's ook bij) gehad..... met gehad bedoel ik dus dat ik momenteel nog 6 wagens in bezit heb. Jep.... Diepe zucht.... Nu ik dit zo opschrijf begrijp ik mijn man nog beter. Hij kan er echt gefrustreerd van raken... Ik vind het gewoon heerlijk om alles uit te pluizen, uit te proberen en meestal denk ik 'o maar die wagen is nog beter, eigenlijk had ik die moeten hebben' daarna duurt het een paar maanden soms zelfs een jaar. Maar die wagen komt er uiteindelijk toch weer bij. Nu denk je zeker holy shit wat een GELD!!!! hmmmmm.... Nu ik nadenk is dat het ook soms wel (oeps.... mijn man heeft echt gelijk)

Uhm.... Wat doe ik hier? shit.... Verstrooid kijk ik om mij heen door een donkere keuken. Het is 22:30 uur en Iedereen slaapt op 2 personen na... Bella, en ik. Mijn kleine meisje van 12 weken oud is onrustig. Al 3 kwartier valt ze in slaap en schrikt ze weer wakker. Het gaat maar door. Ik geef haar nu 15 minuten om zelf in slaap te vallen. Als het niet lukt ga ik haar weer sussen. Het huilen voelt na mijn zoontje die een huilbaby was zo intens. Ondanks ik weet dat ik haar stil krijg, blijf ik het spannend vinden of ze wel weer stil wordt. Ik weet niet meer wat ik hier in de keuken doe. Ik loop terug naar de slaapkamer. Kijk naar Bella die huilt in haar wiegje en haar hoofdje heen en weer schuld. Het ziet er zo zielig uit. Ik weerhoud mijzelf ervan om haar op te pakken. Ik weet dat ze dit doet door overprikkeling. Ik moet haar even laten. Even de tijd geven. Maar ik vind het moeilijk, het ziet er zo zielig uit. Ik stap in mijn bed en kijk op mijn horloge. Althans ik kijk naar mijn arm waar normaal een horloge zou zitten. Ow shit..... Ja daarom liep ik naar de keuken. Ik had hem afgedaan om op te laden. Ik stap weer in mijn teenslippers, doe mijn badjas opnieuw aan en loop weer naar de keuken. Ik moet Bella even los laten. Ik moet het huilen negeren, maar het lukt mij niet. De keuken is donker en het enige licht dat aangaat is het tablet scherm van de koelkast. Er staat een foto op van 2 jaar geleden. Mijn man en toen der tijd 1 jarige zoontje Danny, ze zitten lachend op de bank. Ik krijg een kleine glimlach om mijn mond. Het blijft een heerlijke foto om naar te kijken. Ik sta in het midden van de keuken. Het is een grote ruimte met een lang aanrechtblad met in de hoek een bonen koffie apparaat. Mijn man is er dol op, koffie van vers gemalen bonen is een echte musthave voor hem. Ik kijk in het rond en ben wederom vergeten wat ik hier doe. Ik stap weer terug de slaapkamer in, waar Bella nog altijd net zo hard als 5 minuten geleden huilend inslaap probeert te vallen. Ik wil een timer aanzetten op mijn horloge en kijk weer naar een lege arm. O JA, Daarom ging ik naar de keuken. Voor de 3e keer stap ik de keuken in. Hou je focus vast klinkt als een mantra in mijn hoofd. Voor ik het weet sta ik weer stil. Verdorie. ik weet het nu weer niet meer. Ik draai mij om en zie in mijn ooghoek een horloge liggen. Ja! Die moet ik hebben. Ik pak hem beet en doe hem gelijk om mijn arm. met een klein voldaan gevoel loop ik terug naar de slaapkamer. ik stap mijn bed in. Zet de timer op mijn horloge aan en start mijn laptop op. Ik geef Bella nog 10 minuten om in slaap te komen. Ik probeer mijzelf af te leiden door op vinted rond te speuren. Zouden er nog leuke kledingstukken zijn? Ik wil kijken voor mij zelf maar al snel zoek ik zoals altijd tussen de kinderkleding. Er wordt wederom te veel leuks aangeboden. Stop.... Ik moet dit niet doen op dit tijdstip. Ik sluit vinted snel en open mijn Blog. Ik kan beter van mij afschrijven. Nog voordat ik de 3e zin op mijn beeldscherm heb getypt is het stil in de kamer. oorverdovend stil. De enige geluiden die ik hoor zijn van het toetsenbord van mijn laptop. Ja ja, dit noemde ze een ultra stil toetsenbord. amehoela. Ik klap mijn laptop dicht. schuif hem onder mijn bed en nog voordat mijn hoofd mijn kussen raakt val ik in slaap denkend aan een laatste zin. Zie je wel dat Bella weer stopt met huilen. 

Daar zit ik dan ouder en wijzer. Waar ik begin twintiger jaren alles wel dacht te weten, weet ik nu dat ik eigenlijk helemaal niets wist. Inmiddels ben ik bijna 30 en hoewel ik mij vaak genoeg nog altijd 18 voel, heb ik heel wat ervaring rijker mogen worden de afgelopen jaren. Waar mijn gezin begon met een lieve man en later uitbreidde met een hond, hebben wij inmiddels 3 schatten van kinderen en kan ik mijzelf eindelijk een goede mama noemen. Niet dat ik voorheen een slechte moeder was, maar mijn gedachten gingen hier wel naar uit. De afgelopen jaren waren zwaar. Psychisch was ik volledig de weg kwijt. En waar ik mij toen der tijd beter had kunnen laten opnemen, weet ik dat ik mijn keuzes altijd met de beste bedoelingen voor mijn kinderen heb gemaakt. Ik weet dat ik niet anders had kunnen kiezen, omdat ik dacht dat het allemaal nog wel prima ging. Achteraf gezien ben ik van mening dat het helemaal niet prima ging. Had iemand het lef maar gehad om dit echt keihard in mijn gezicht te zeggen. Misschien dat ik dan brak, eindelijk kon toegeven, eindelijk kon stoppen met de strijd die ik voerde met mijzelf. Het heeft niet zo mogen zijn en dat is prima. Wie wist er immers hoe slecht het echt ging?... Alleen ikzelf als ik goed had durven kijken en toegeven. Maar het is goed. Dat is allemaal verleden tijd. Inmiddels kan ik het accepteren. Kan ik het delen. Kan ik het vertellen. Want wat ik heb meegemaakt, maken heel veel vrouwen maar ook mannen mee na de geboorte van hun kind. Ik ben namelijk niet alleen in dit verhaal. Maar ik wil wel degene zijn die het zwijgen doorbreekt en het taboe er een klein beetje af haalt. Want het is niet zwak om psychische klachten te hebben. Het is iets dat je overkomt zonder dat je er zelf vat op lijkt te hebben. Inmiddels heb ik geleerd dat ik er wel in kan bijdragen om mijn psyche te verslechteren en weet ik wat ik moet doen om mijzelf te helpen. En dat gun ik iedereen die tegen psychische problemen aanlopen na de bevalling. 

Het is zaterdag avond. Ik zit de woonkamer op een love seat met mijn benen omhoog. Op mijn schoot staat mijn laptop. Naast mij ligt de hond, ik voel de warmte van haar tegen mijn bovenbeen aan. Er zijn vrienden van mijn man over de vloer. Ze hebben het over een vakantie in Griekenland. Ik volg het half terwijl ik zit te schrijven. Het schrijven voelt moeilijk vanavond. Ik ben moe. Het was een intensieve dag vandaag. Het huis was een chaos na de afgelopen 2 weken waarin ik het overzicht was verloren. Mijn man was sinds tijden thuis en vrij van zijn werk. Dat komt maar een paar keer per jaar voor. Hij is geërgerd. Wat ik begrijp. Ik word wakker na een heerlijke nacht. Sinds 2 weken heb ik weer een nacht van 8  uur gemaakt. Met de nieuwe baby in huis red ik dat vrijwel nooit meer. Ik stap uit bed, kleed mij aan en loop de woonkamer in. Een scherpe schoonmaak lucht stroomt mijn longen in. In de keuken staat mijn man te boenen. Het aanrecht is blinkend schoon. Zo schoon is het in tijden niet meer geweest. Waar haalt hij de energie vandaan vraag ik mij af. Zijn schoonmaak woeden is aanstekelijk. Na de voeding van de baby en het aankleden van mijn peuter en kleuter, dek ik de ontbijttafel. Ik maak voor iedereen een boterham, eet mijn eigen brood snel op en ga aan de slag. Na het afruimen van de eettafel is het eerste uur al weer verstreken. Ik zet de peuter en kleuter in de achtertuin met hun fietsjes zodat ze zelfstandig kunnen spelen in de tuin. We hebben een grote tuin met kleine oprijlaan waarover de kinderen kunnen fietsen met hun fietsjes. Mijn man is ondertussen in de achtertuin aan het klussen. Hij maakt een speelhuisje, waar elk kind wel eens van gedroomd heeft. Het is een houten huisje op palen. Een echte deur en raampjes met luikjes. Onder het huisje zit een zandbak en aan het huisje zit een dubbele schommel. Iedereen is in de weer en ik kan starten in de slaapkamer. In elke hoek staat rommel. Ondanks dat dit door het hele huis is, focus ik mij nu eerst op de slaapkamer. Ik start met de tassen die nog vol zitten met onze vakantie spullen. Een voor een ruim is ze uit. Mijn kleinste uk ligt in haar wiegje te slapen en zo nu en dan werp ik een oog op haar mooie snoetje. Het opruimen voelde zo groot de afgelopen weken. Maar nu ik eenmaal begonnen ben gaat het allemaal veel sneller en makkelijker dan gedacht. Binnen een uur is de slaapkamer leeg. Ik ga verder in de woonkamer. In de hoek staat een tas vol met wijnflessen. De vloer is bezaaid met speelgoed van de kinderen en de eettafel is nog vies van het avondeten. Ik kijk in het rond en moet mijn man gelijk geven. Het is echt een zooitje. Het is niet meer oke. Hoe heb ik hier overheen kunnen kijken vraag ik mij af. Ik voel mij lichtelijk verloren en voel mij bezwaard. Hoe kan ik mijn hard werkende man hiermee opzadelen. Terwijl ik momenteel huisvrouw ben. De enige zorg zijn mijn kinderen en het huis. En alsnog lukt het mij niet. Toch ben ik ondanks de troep in huis trots op waar ik sta. Nog geen 2 jaar geleden lag mijn leven overhoop. Was ik op. Zat ik in een postnatale depressie en lukte zelfzorg amper. Zorgen voor mijn kinderen ging nog net. Ik ruim snel de wijnflessen op, waarom heb ik er zoveel gekocht? Omdat ze in de aanbieding waren, ja dat klopt. Maar toch, voor iemand die misschien 1x per jaar wijn drinkt had ik geen nieuwe flessen hoeven kopen. Ik loop de kelder in en zie tot overmaat van ramp dat ik nog 12 flessen wijn heb staan. Witte wijn, Rode wijn, Rosé. Ik heb het allemaal. Ik zet de 4 nieuwe flessen bij de verzameling en sluit de kelderdeur. Ik haal mijn schouders op en zucht. Waarom koop ik toch elke keer nieuwe dingen…. Vooral dingen die ik niet echt gebruik. Ik laat het maar los. Het heeft geen zin om erover te blijven malen. De woonkamer is sinds weken helemaal opgeruimd. Wauw wat een ruimte hebben we eigenlijk. Ik pak de stofzuiger erbij en haal daarna gelijk een dweil door de kamer heen. Voldaan ga ik even op de bank de zitten. Jeetje het is pas twaalf uur en ik heb al super veel gedaan. Meer dan ik normaal doe op een hele dag.