Vaccinaties een term waar de meeste ouders een mening over hebben. Het is dan ook een discussie gevoelig onderwerp die te vaak uitmond in een wedstrijd tussen voor en tegenstanders. Dat laat mij denken; Wie ben ik dan? Wat vind ik van vaccineren? Mag ik mijn verhaal wel doen? Moet ik niet gewoon mijn mond houden, want het gaat toch goed.. Toch kan ik er niet over zwijgen. Alsof de last te zwaar weegt. Want wat er is gebeurd is niet zomaar iets. Meestal doe ik er wel koeltjes over, want hé het gaat toch goed, mijn zoon is er nog. Ik mag niet klagen, maar 2 weken geleden werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt toen mijn opa overleed. Daar lag hij dan zo levenloos. De uitdrukking op zijn gezicht. De ziel die eruit is. Die uitdrukking is moeilijk te beschrijven. Ik heb nog nooit eerder een overleden persoon gezien. En toch toen ik de kamer binnen stapte viel er even een baksteen op mijn maag. Een bord dat voor mijn hoofd werd weggehaald. Want die uitdrukking had ik maar 1x eerder gezien. De keer dat ik mijn kleine zoontje levenloos in zijn bedje vond. De keer die mijn kijk op het ouderschap veranderde. Positief. Maar ook heeft laten inzien dat het allemaal zo ineens voorbij kan zijn. De gebeurtenis die mijn weg naar het christendom heeft geopend. Want ik weet dat er meer is tussen hemel en aarde. Of misschien geeft het geloof mij een klein beetje houvast tussen het kleine contrast tussen leven en dood. Het maakt ook niet uit. Het voelt goed voor mij om dichter bij het geloof te staan, dus prima hoe ik het invul.
In het dagelijks leven denk ik nauwelijks nog aan die ene gebeurtenis. Maar toch elke keer als ik naar het JGZ moet heb ik een steen in mijn maag. Elke vaccinatie geeft mij stress. Maakt mij onzeker. Want wat als dit ervoor zorgt dat mijn kindje stopt met ademen. Ik weet dat mijn zoon de enige is geweest in Nederland die na een vaccinatie een ademstop had. Maar toch laat het mij wankelen. Want die ene keer, kan een tweede keer gebeuren.
Vandaag moest ik met Bella weer naar het JGZ. Ik ben zo trots op haar, want inmiddels weegt ze 6,5 kg! Dat is heel iets anders dan die 2,5 waarmee ze ter wereld kwam. Maar toch maakt deze dag mij misselijk. De afspraak bij het JGZ was op dezelfde tijd als die ene dag. De dag die ook in December was. Het komt dan gewoon te dichtbij. De hele dag lopen mijn gedachte parallel met 2022. Hoe ik met Danny bij het JGZ zat. Wat ik daarna deed. Hoe ik thuis kwam. Een flesje gaf, net zoals bij Bella nu. Hoe ik hem op bed heb gelegd. Net zoals bij Bella nu. En hoe ik hem terug vond rond 16:00 uur. Precies het tijdstip waarop ik nu extra vaak boven Bella haar bedje sta. Soms vind ik het zielig als ik even in haar gezichtje blaas om te checken of ze nog ademt. Maar ik kan het niet laten, ik moet die bevestiging zien. Het blijft spannend. Die vaccinaties blijven spannend. En toch heb ik er voor gekozen weer te vaccineren. Misschien voor mijzelf? Misschien voor de groepsdruk die erop ligt. Geen idee. Het enige dat ik wel weet is dat vaccineren daadwerkelijk bijdraagt aan vermindering van ziektes. Dus misschien was dat ook wel de doorslag. Ik weet het niet. En dat is oké. Je weet toch nooit precies waar je goed aan doet. Je gevoel volgen is vaak het beste. Maar als je gevoel zo verstoort is, als bij mij........ Diepe zucht.. Dan heb ik geen enkele tip waar je nog op kunt vertrouwen. Ik doe ook gewoon maar iets.
Reactie plaatsen
Reacties