Daar zit ik dan ouder en wijzer. Waar ik begin twintiger jaren alles wel dacht te weten, weet ik nu dat ik eigenlijk helemaal niets wist. Inmiddels ben ik bijna 30 en hoewel ik mij vaak genoeg nog altijd 18 voel, heb ik heel wat ervaring rijker mogen worden de afgelopen jaren. Waar mijn gezin begon met een lieve man en later uitbreidde met een hond, hebben wij inmiddels 3 schatten van kinderen en kan ik mijzelf eindelijk een goede mama noemen. Niet dat ik voorheen een slechte moeder was, maar mijn gedachten gingen hier wel naar uit. De afgelopen jaren waren zwaar. Psychisch was ik volledig de weg kwijt. En waar ik mij toen der tijd beter had kunnen laten opnemen, weet ik dat ik mijn keuzes altijd met de beste bedoelingen voor mijn kinderen heb gemaakt. Ik weet dat ik niet anders had kunnen kiezen, omdat ik dacht dat het allemaal nog wel prima ging. Achteraf gezien ben ik van mening dat het helemaal niet prima ging. Had iemand het lef maar gehad om dit echt keihard in mijn gezicht te zeggen. Misschien dat ik dan brak, eindelijk kon toegeven, eindelijk kon stoppen met de strijd die ik voerde met mijzelf. Het heeft niet zo mogen zijn en dat is prima. Wie wist er immers hoe slecht het echt ging?... Alleen ikzelf als ik goed had durven kijken en toegeven. Maar het is goed. Dat is allemaal verleden tijd. Inmiddels kan ik het accepteren. Kan ik het delen. Kan ik het vertellen. Want wat ik heb meegemaakt, maken heel veel vrouwen maar ook mannen mee na de geboorte van hun kind. Ik ben namelijk niet alleen in dit verhaal. Maar ik wil wel degene zijn die het zwijgen doorbreekt en het taboe er een klein beetje af haalt. Want het is niet zwak om psychische klachten te hebben. Het is iets dat je overkomt zonder dat je er zelf vat op lijkt te hebben. Inmiddels heb ik geleerd dat ik er wel in kan bijdragen om mijn psyche te verslechteren en weet ik wat ik moet doen om mijzelf te helpen. En dat gun ik iedereen die tegen psychische problemen aanlopen na de bevalling.
Als kind liep ik dagelijks in mijn eigen fantasiewereld. Mijn leven was zo fucked up dat ik elke dag de hoofdrol speelde van mijn eigen soapserie. Ik droomde dat er verborgen camera’s hingen en hoorde in mijn hoofd de mensen al lachen als ik weer eens mijn telefoon tijdens het fietsen liet vallen en er per ongeluk overheen reed. of de aawwww als mijn spullen weer eens in de wc werden gedeponeerd of afval over mijn hoofd werd gesmeten door mijn pesters. Hierdoor dacht ik altijd dat ik een serie wilde maken. Toen ik uit mijn postnatale depressie kwam leek dit het moment om dat te doen. Ik wilde laten zien op beeld hoe het voelde, hoe het ging en hoe moeilijk ik het mijzelf heb gemaakt, niet alleen tijdens mijn postnatale depressie maar ook daarna bij het herstel. Inmiddels ben ik erachter dat dat helemaal niet is wat ik wil. Dat het niet is wat mij gaat helpen om alles wat er is gebeurd een plek te geven. Daarom begon ik vorig jaar oktober met het schrijven van mijn verhaal. Met het delen van kleine gebeurtenissen uit die periode. Dit hielp mij enorm! Ik ben even gestopt met delen omdat mijn 3e dochter werd geboren. Ze kwam te vroeg en lag eventjes op de neonatologie. In die tijd voelde ik geen ruimte om van mij af te schrijven. Om het verhaal verder te delen. En dus ben ik toen gestopt. Ik begon te delen over het hier en nu. Dat vind ik leuk, maar ik mis de diepgang, ik mis een boodschap, ik mis mijn verwerking.
Vandaag is het 3 jaar geleden dat mijn reis begon. De dag van de geboorte van mijn zoon. Het voelt vandaag niet enkel als een verjaardag, maar ook als een afsluiting van een moeilijke periode. Een periode waar nog veel spijt achter zit. Waarin ik niet heb kunnen genieten. Inmiddels is mijn jongste dochter nu 3,5 maand oud en heb ik mogen ervaren hoe anders een kraamperiode kan zijn. Hoe mooi de eerste weken met je baby kunnen voelen en hoeveel warmte en liefde er door je aderen kunnen stromen. Want ondanks dat ik met haar ook moeilijke perioden heb meegemaakt door haar prematuriteit is mijn gevoel zo anders, zoveel lichter, zoveel positiever. En voel ik vandaag eindelijk weer een klein beetje ruimte om door te gaan waar ik aan was begonnen. Hoeveel ruimte ik voel dat vraag ik mij wel af. Want ik zou het begin beschrijven van mijn postnatale depressie en ik eindigde in bovenstaand stuk. Maar ik voel dat de ruimte er weer langzaam komt. Een ruimte om te schreeuwen van de daken dat een postnatale depressie niet gek is, niet zwak is. Maar vooral om te bevatten wat er allemaal is gebeurd, om het een plek te geven. om het achter mij te kunnen laten zonder negatieve emoties. En dat doe ik schrijvend. Want na 29 jaar ben ik er eindelijk achter wat mijn ontvangen kwaliteit is, en dat is het verwoorden van emoties en gebeurtenissen op papier. Al schrijvend vind ik de woorden die normaal niet kan delen.
Reactie plaatsen
Reacties