Tijdens mijn reis als beginnende mama raakte ik mezelf kwijt. Wie ik was, wie ik ben… en wie ik wil zijn. Het moederschap voelde als een tornado die door mijn hoofd raasde en me uiteindelijk via het oog van de storm naar buiten spuugde. Verward, verdwaald en op zoek naar waar ik ooit begon.
De weg terug was lang, vol hobbels en kuilen. Het duurde bijna vier jaar voordat ik mezelf weer een beetje begon te herkennen. En eerlijk? Ik ben er nog steeds niet helemaal. Maar ik ben dichtbij.
Ik leer weer te voelen. Te luisteren naar mijn eigen stem. Ik ontdek stukje bij beetje wat ík leuk vind – zoals fotograferen, schrijven, knutselen. Misschien een beetje suf? Altijd al geweest. En eigenlijk vind ik dat heerlijk.
Jarenlang probeerde ik iemand anders te zijn. Een versie van mezelf die paste in het plaatje van "de perfecte moeder". Misschien ben ik toen, ergens onderweg, van het verkeerde spoor geraakt. Steeds verder van mezelf verwijderd. Als in een waggonnetje dat zonder richting voortdenderde, dwars over mijn eigen gevoelens heen.
Waarheen? Geen idee. Want ik had nooit echt een duidelijk beeld van wie ik als moeder moest zijn. Alleen aannames. Verwachtingen. "Zo hoort het." Je mag de verwarming niet aan met een baby in huis. Je móet traphekjes hebben. Kinderslotjes op de keukenkastjes. Afgedekte stopcontacten. Altijd lachen, altijd alles onder controle.
Ik voelde me tekortschieten. Alsof ik constant faalde in mijn rol als moeder. Want ik probeerde te voldoen aan wat ik dacht dat anderen verwachtten.
Inmiddels weet ik: iedereen heeft een andere mening over hoe een moeder zou moeten zijn. En de enige die écht telt, ben ikzelf.
Dat besef is het begin geweest van mijn herstel.
Stap voor stap, stukje bij beetje, kom ik thuis bij mezelf.
Reactie plaatsen
Reacties