Het begon allemaal op Instagram, eigenlijk heel simpel: ik wilde mijn eigen groei bijhouden. Mijn gedachten van me afschrijven, lessen teruglezen, en voor mezelf zichtbaar maken op welke (goede) weg ik zat.
Maar al snel had ik 1500 volgers 😲 – en leerde ik dat ik niet de enige was. Dat er zóveel andere mensen zijn die zich herkennen in mijn verhaal. In het worstelen. In het zoeken. In het overleven.
Toen wist ik: dit is groter dan alleen mijn proces.
Mijn blog begon als een plek om mijn verhaal een plek te geven. Om alles wat ik heb meegemaakt – van prenatale en postnatale depressies tot PTSS en het verliezen van mezelf – van me af te schrijven. Maar het werd ook een manier om anderen erkenning en herkenning te bieden.
Want ik voelde me zó alleen in mijn strijd. En ik weet inmiddels dat ik niet de enige was. Niet de enige ben.
Te veel mama’s – en ook papa’s – worstelen in stilte. Met hun emoties. Hun schuldgevoelens. Hun angsten. En met het idee dat ze "de enige" zijn die het zo ervaren.
Door mijn verhaal te delen, hoop ik dat jij je minder alleen voelt. Dat je jezelf erin herkent, of iemand anders beter leert begrijpen. En dat je voelt: alles wat jij voelt, mag er zijn.
Reactie plaatsen
Reacties